எண்சாண் உயரத்திற்கும் பனையின்
மீதேறி
பஞ்சாட்கரம் என்னும்பாரிய நல்லினைப்
பாய்ந்தெடுத்து
தஞ்சாவூராளும் மகராசன் பாதந்தனைப்
பணிந்தால்
எஞ்சா குணங்குடி வாய்க்குமே.
இப்பாடலை எழுதிய அறிஞர் வாழ்ந்த மண்ணில், தன்
தடத்தினையும் பதிக்க வேண்டும், அம்மண்ணைக் கையால் எடுத்து வணங்கி மகிழவேண்டும் என்ற
ஆவல் அந்த இளைஞருக்கு.