ஆண்டு 1944.
மார்ச் மாதம் 28 ஆம் நாள்.
தஞ்சாவூர்.
இராஜகோபாலசாமி கோயில் தெரு.
2659 என்ற எண்ணுள்ள மாடி வீடு.
வீட்டுத் திண்ணையில், மறுநாள் நடக்க இருக்கும்
தேர்விற்கான நுழைவுச் சீட்டில், தங்கள் கல்லூரி முதல்வரிடம் கையொப்பம் பெறுவதற்காக
வந்த, மாணவர்கள் சிலர் காத்திருக்கின்றனர்.
மாடியில் உள்ள தாழ்வாரத்தில், கிழக்கு நோக்கி
இருந்த நாற்காலியில், மிகுந்த களைப்புடன் அமர்ந்திருக்கிறார் முதல்வர்.
கி.பி.,ஒன்பதாம் நூற்றாண்டு.
காவிரிக்கும் மேற்கே தொடங்கி, திருவேங்கடத்தையும்
தாண்டியப் பெருநிலப் பரப்பில் பல்லவப் பேரரசும், காவிரிக்கு தெற்கே தொடங்கி, குமரியின்
அடிமுனை வரையிலானப் பெரும் பரப்பை பாண்டியரும் ஆண்டு கொண்டிருந்த காலம்.
முத்தரையரிடம் போரிட்டு கைப்பற்றிய சிறு பகுதிகளை
மட்டுமே, பல்லவர்களின் துணையோடு, சோழர்கள், குறு நில மன்னராய் ஆண்டு கொண்டிருந்த காலம்.
எப்படியும் பல்லவர்களை அழித்தே தீருவது என்ற
எண்ணத்தில் இருந்த, இரண்டாம் வரகுண பாண்டியன்,
சற்றேறக்குறைய ஒன்றரை இலட்சம் படை வீரர்களோடு புறப்பாட்டான்.
உண்பது நாழி உடுப்பவை
இரண்டே
பிறவும் எல்லாம் ஓரோக்
கும்மே
செல்வத்துப் பயனே
ஈதல்
துய்ப்பேம் எனினே
தப்புந பலவே
இந்த உலகு முழுவதையும் ஆளுகின்ற மன்னனாக இருந்தாலும், கல்வி அறிவில்லாத மூடராக இருந்தாலும், உண்ணப்படும் பொருள் நாழி அளவே ஆகும். உடுத்தும் உடையும், மேலே ஒன்றும், இடையிலே ஒன்றுமாய் இரண்டே ஆகும்.
நம்பினா நம்புங்க
நம்பாட்டி போங்க
எனப்
பாட்டின் பல்லவியைப் பாடலாசிரியர் கூற, இயக்குநர் பதறிப் போனார்.
வாத்தியாரய்யா,
பாட்டை கேட்டுட்டு, படத்தை யாரும் வாங்காமல் போய்விட்டால் என்ன செய்வது? வேற ஒரு பாட்டு,
ஜாலியாய் வர்ற மாதிரி எழுதிக் கொடுங்க என்றார்.
இலக்கியமும் இலக்கணமும்
கல்வெட்டாய் செப்பேடாய்
இருந்தினிக்கும்,
வலக்கண்ணாய் இடக்கண்ணாய்
வாங்குவளி நுரையீரல்
வகைபடல் போல்,
துலக்கமுறும் எந்நாளும்
துல்லியமாய் மிகத் தெளிவாய்த்
துய்த்தவற்றைச்
சொலத் தெரிந்த மிகச்சிறந்த
காவிரிபோல் தலைச்சுரப்பு
சொரியும் குன்றம்.
குடகுமலையில் தோன்றி, தங்கு தடையின்றிப் பயணிக்கும்
காவிரிபோல், தான் துய்த்தவற்றை, தான் கற்றவற்றை, தான் அறிந்தவற்றைத், தெளிவாய், மிகத்
தெளிவாய், துல்லியமாய் வார்த்தைகளில் வடிக்கத் தெரிந்தவர் இவர், எனப் பெருமகிழ்வோடு,
தன் கவி வரிகளால், பாராட்டுவார் பாவேந்தர்
பாரதிதாசன்.
நட்ட
நடு ராத்திரி, முழிப்பு வந்துடுச்சா, மாடு வேற கத்துது, சரி, மாட்டுக்குப் பசிபோல,
வைக்கோல் போடலாம்னுட்டு வெளியே வந்தேன்.
வைக்கோல் போட்டுட்டு பார்க்கிறேன்.
உங்க வீட்டு வாசல்ல, வெள்ளையா ஓர் உருவம், கால்
இருக்கான்னு பார்க்கிறேன், இல்லை.
முடியாது.
தீர்மானமாய்
சொன்னார்.
என்னால் வரி கொடுக்க முடியாது.
தர மாட்டேன்.
அரசு விதிக்கின்ற வரியைத் தரமுடியாது எனத் துணிந்து சொன்னார்.
பெண்ணே நீ யார்?
உன் கணவன் யார்?
இந்தச் சிறுவன் யார்?
இவனுக்கும் உனக்கும் என்ன தொடர்பு?
இவன் பெயர் என்ன?
இவன் தந்தை யார்?
எதற்காக என்னைப் பார்க்க வந்தாய்?
ஆண்டு 2019, ஜுலை மாதம்
கென்யா.
கிழக்கு ஆப்பிரிக்க நாடு.
கென்ய நாட்டில் இருந்து, ஒரு குழு, இந்தியாவிற்கு வந்தது.
கடந்த 2007 ஆம் ஆண்டு, நண்பர் சதாசிவம் அவர்களின் அழைப்பினை ஏற்று, தஞ்சாவூர், தமிழ்ப் பல்கலைக் கழகத்தில், எம்.ஃ.பில்., ஆய்வுப் படிப்பில் சேர்ந்தது, என் வாழ்வில், ஒரு திருப்பு முனையை ஏற்படுத்தியது என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.
ஆண்டு 1937.
அக்டோபர் இரண்டு.
மகாத்மா காந்தியின் பிறந்த நாள்.
நியூயார்க்கில் இருந்து டர்பன் நோக்கி, கப்பலில் பயணித்துக் கொண்டிருந்த அந்த இளைஞனுக்கு, திடீரென்று ஓர் எண்ணம் மனதில் மின்னலாய் வெட்டியது.
காந்தியைப் பற்றி, ஒரு படம் எடுத்தால் என்ன?
எண்ணத்தை வாய்விட்டு, வார்த்தையாய் வெளியில் சொன்னபோது, சுற்றிலும் இருந்தவர்கள் சிரித்தார்கள்.
உன்னால் முடியுமா? என ஏளனப் பார்வை பார்த்தார்கள்.
ஒன்றல்ல, இரண்டல்ல, முழுதாய் 37 ஆண்டுகள், பேசுவதையே தன் வாழ்வின் பணியாய் கொண்டு வாழ்வை நகர்த்தியவர்.
பேராசிரியர்.
கல்லூரிப் பேராசிரியர்.
பணி ஓய்விற்குப் பிறகு, இவரது வாய் பேசு, பேசு என்று இவரை நச்சரிக்கத் தொடங்கியது.
பேசியே பழக்கப்பட்டவர் அல்லவா.
பேசாமல் இருக்க முடியவில்லை.
இவர்
கரந்தைத் தமிழ்ச்
சங்கத்தின்
முன்னாள் மாணவர்.
கரந்தைப் புலவர் கல்லூரியின்
முன்னாள் மாணவர்
கரந்தையை
தன் வாழ்வில்
என்றென்றும் மறவாதவர்.
திருவையாறு.
சின்னஞ்சிறு வயதில், திருவையாறுதான் எனக்குக் கோடைக்கால கொடைக் கானலாய் இருந்தது.
காரணம், என் சித்தப்பா.
நல்லாசிரியர் திரு சி.திருவேங்கடனார்.
மாலை வேளையில், என் சிறு விரல் பற்றி அழைத்துச் சென்று, காவிரி ஆற்று மணலையும், திருவையாற்று அரசு நூலகத்தையும், எனக்கு அறிமுகம் செய்து வைத்தவர், என் சித்தப்பா.
காவிரி ஆற்று மணலில் ஓடி விளையாடிய நினைவுகள்
என்னுள் பசுமையாய் பதிந்து கிடக்கின்றன.
தாய், தந்தை.
மகள், மகன்.
அளவான குடும்பம்.
மகிழ்ந்து நகர்ந்த வாழ்வில், தந்தை இறக்கிறார்.
தாய் உடன் கட்டை ஏறுகிறாள்.
மகளுக்கு நிச்சயிக்கப் பட்டிருந்த மணவாளனோ, போரில் மடிகிறான்.
இன்று இவ்வுலகில் உள்ள மொழிகளின் எண்ணிக்கை ஒரு நூறு, இரு நூறு அல்ல, ஓராயிரம், ஈராயிரம் அல்ல.
முழுதாய் 7,117 மொழிகள் இருக்கினறன.
இம்மொழிகளுள், குறிப்பாகச் சொல்லப்படுகின்ற, ஏழு பழம் மொழிகளிலே, செம்மொழிகளிலே, தமிழ் தனித்து நிற்கின்ற ஒரு மொழி.
அன்று எப்படி இருந்ததோ, அதே சீரிளமையுடன் இன்றும் இருக்கிறது.
ஆண்டு 1968.
தமிழ் நாட்டின் உயர் பதவியில் இருந்தவரை, அமெரிக்காவின் யேல் பல்கலைக் கழகம் அழைத்தது.
அவரும் புறப்பட்டார்.
அமெரிக்கா செல்லும் வழியில் வாடிகனில் இறங்கினார்.
பூமி.
இந்த பிரபஞ்சத்தில் மனிதன் வாழ்வதற்கு ஏற்ற ஒரே இடம், இந்த பூமி மட்டும்தான்.
காடுகள், மலைகள், நதிகள் இவைகளெல்லாம் பூமியின் அங்கங்கள், உறுப்புகள்.
நாம், பிறப்பு முதல் இறப்பு வரை, இயற்கையைச் சார்ந்துதான் வாழ்கிறோம்.
நாலும் இரண்டும் நனிநன்று,
நம்மதுரை
பொற்றா மரைக்குளம்
நன்று, பொறுப்புடன்
நற்றமிழ் கற்றிடல் நன்று
இவர் தனது கவிநூலை இப்படித்தான் தொடங்குகிறார். ஆலும் வேலும் பல்லுக்கு உறுதி என்பார்கள்.
இவரோ, இரண்டை, நான்காக்கி ஒரு நூல் ஆக்கியிருக்கிறார்.
திருதவத்துறை.
இன்றைய லால்குடி.
சுதந்திரப் போராட்டத்திற்காக நிதி திரட்ட வருகிறார் ஒருவர்.
மக்கள் தங்களால் இயன்ற பொருளைத் தருகின்றனர்.
அவரை நோக்கி ஓர் உருவம் வருகிறது.
கணவன் பொருள் தேட, வெளியூர் கிளம்புகிறான்
மனைவியோ, விடை தர மறுக்கிறாள்
உள்ளே குமைகிறாள்.
நம் மலைகள் எப்பொழுதும்
நம்முடையவை
நம் ஆறுகள் எப்பொழுதும்
நம்முடையவை
நம் மக்கள் எப்பொழுதும்
நம்முடன் இருப்பார்கள்
அமெரிக்க ஆக்கிரமிப்பாளர்களை
முறியடிப்போம்
நம் நாட்டை மீண்டும்
அமைப்போம்
இன்னும் பத்து மடங்கு அழகுடன்.
