கரந்தை ஜெயக்குமார்: விருந்தும் மருந்தும்

29 நவம்பர் 2025

விருந்தும் மருந்தும்

நடு இரவு.

உடையார் பாளையம் ஜமீன் ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் ஆழ்ந்திருந்தது.

நடு இரவிலும், கையில் வாளேந்தி, விருந்தினர் அறையை நோக்கிச் செல்கிறார் ஜமீன்தார்.

அறை வாசலில் நின்றிருந்த காவலர்களுக்கு, அமைதி காக்கும்படி சாடை காட்டிவிட்டு, மெல்ல அறையைத் திறந்து உள்ளே செல்கிறார்.

மங்கிய விளக்கொளியில், ஓர் உருவம், முழுவதுமாய் போர்த்திக்கொண்டு படுத்திருப்பது தெரிகிறது.

அருகில் சென்றவர், வாளை ஓங்கி, முழு பலத்துடன் வெட்டுகிறார்.

மிகப் பெரிய அலறலை எதிர்பார்த்த ஜமீனுக்கு அதிர்ச்சி.

சத்தமும் வரவில்லை.

இரத்தமும் வரவில்லை.

கட்டிலில் இருந்து பஞ்சுப் பொதிகள்தான் பறந்து வந்தன.

ஒரு நொடி, ஜமீனுக்கு எதுவுமே புரியவில்லை.

அடுத்த நொடி, கட்டிலுக்கும் அடியில் இருந்து, வெகுவேகமாய் வெளிவருகிறது ஒரு உருவம்.

திகைத்து நின்ற ஜமீன்தாரை ஓங்கி வெட்டுகிறது.

தலை தனியே விழுகிறது.

ஜமீன்தார் தலையை ஒரு துண்டில் சுற்றி எடுத்துக் கொண்டு, இருளில் மறைகிறது அந்த உருவம்.

---

அரசர்கள் காலத்தில், பகைவர்களை ஒழிக்கப் பல வழிகளையும் கையாண்டுள்ளனர்.

தனக்கு வேண்டாதவர்களை, விருந்திற்கு அழைத்து, நட்பு நாடி வந்தவருக்கு, விருந்தில் விஷம் வைத்துக் கொல்வதும் ஒரு முறை.

விருந்தும், விருந்தில் மருந்தும் அன்றைய ராஜதந்திரங்களுள் ஒன்று.

உடையாளர் பாளையம் ஜமீன்தார் முடிவு செய்துவிட்டார்.

ஐயம்பேட்டை மானேஜியப்பா சாவடி நாயக்கரை, விருந்திற்கு அழைத்து மருந்து வைப்பது என்று முடிவு செய்துவிட்டார்.

முதல் காரணம் எல்லைப் பிரச்சினை.

இரண்டாவது காரணம், தன்னுடைய ஜமீனில் இருந்து தப்பித்துச் சென்ற, சௌராஷ்டிரா சமூகத்தினருக்கு, சாவடி நாயக்கர் அடைக்கலம் கொடுத்துக் காத்தது.

அடைக்கலம் தேடி வருபவர்களுக்கு, ஆதரவுக்கரம் நீட்டுவதே, தஞ்சை மன்னர்களின் எழுதப்படாத விதியாக இருந்தது.

அதே கொள்கையைப் பின்பற்றி, எத்தகைய எதிர்ப்புகள் வந்தாலும் வரட்டும் என்று, மனோஜியப்பா சாவடி தேடி வந்தவர்களை காப்பது என்று சாவடி நாயக்கர் முடிவெடுத்து, இடம் கொடுத்துப் போற்றினார்.

இதுதான் பிரச்சினை.

இப்பிரச்சினை, விருந்துக்கு அழைப்பது, மருந்து வைப்பது என்பதில் போய் முடிந்தது.

உடையாளர் பாளையம் ஜமீன், சாவடி நாயக்கரை விருந்திற்கு அழைத்தார்.

பனிப்போர் முடிவுக்கு வந்தால் சரிதான் என்று எண்ணி, சாவடி நாயக்கரும் புறப்பட்டார்.

பாதி வழியில், சாவடி நாயக்கர் மனதில் ஒரு சந்தேகம் எட்டிப் பார்த்தது.

சாம்பான் என்னும் ஆபத்து உதவி வீரனுக்கு, தன் உடையைக் கொடுத்து, அரசர் வேடமிட்டு, எச்சரிக்கையாய் இரு, ஏதேனும் நடந்தால், ஜமீன்தாரின் தலையோடு வா, என உத்தவு கொடுத்து அனுப்பிவிட்டு, சாவடிக்குத் திரும்பினார்.

---

உடையார் பானையம் ஜமீன்தாரின் தலையை துண்டில் சுற்றி எடுத்துக் கொண்ட, சாம்பான், வழியில் எங்கும் நிற்காது, மனோஜியப்பா சாவடி நாயக்கர் அரண்மனைக்கு ஓடி வந்தான்.

மூச்சு வாங்க, வாங்க, சாவடி நாயக்கரின் காலடியில், ஜமீன்தாரின் தலையை வைத்துவிட்டுக் கீழே விழுந்தவன்தான், எழுந்திரிக்கவே இல்லை.

உயிர் பிரிந்தது.

சாவடி நாயக்கருக்குத் தன் உயிர் போனது போன்ற உணர்வு.

சாம்பவான் உயிர் விட்ட இடத்தில் ஒரு பனங்கன்று நட்டு வளர்த்தார்.

சாவடிக்கு கிழக்கில் சாம்பவானுக்கு ஒரு நினைவாலயம் எழுப்பினார்.

சாம்பவானின் குடும்பத்தினரை, அருகே குடியமர்த்தினார்.

அந்தத் தெரு, தலைவெட்டியான் தெரு.

காலப் போக்கில், வெட்டியான் தெரு என மாறியது.

இன்று பாரதிதாசன் நகர்.

---

தங்களுக்குச் சொந்தமான மண்டபம், அதற்கு வடக்கில் சர்வமானியமாக இருந்த கூளப்பாடி, வரியில்லாத நிலம், மானாவாரி எனப்படும் பட்ட விருத்தி நிலம், அரைவேலி இரு மா நிலம், காட்டாறு மா நிலம் கால்வேலி, மூன்று மா நிலம் என ஒரு வேலி நிலத்தையும், மண்டபம் உட்படத் தாமிரப் பட்டயத்தில் வெட்டுவித்த சாசனத்தை காவளூர் குமரன் கோயிலில் நீர் வார்த்து-தத்தம் பண்ணி சகல உரிமைகளுடன் சந்திர, சூரியன் உள்ள வரையில், சகலவிதமான பாத்தியைகளுடன், வெங்கிட்ட அய்யனுக்கு, படுத்தா நாயக்கர் உள்ளிட்டோர், காவளூர் முருகன் சாட்சியாகக் கொடுத்தார்கள்.

இந்தப் பட்டயத்தை எழுதியவர் பெரியபிள்ளை நயினா. மேற்கண்ட சாசன வாசகங்களை உறுதிசெய்து கையொப்பம் இட்டவர், நிலக்கொடை வழங்கும் படுத்தா நாயக்கர்.

ஐநூறு ஆண்டுகள் பழமையான, இந்தச் செப்பேடு, தானம் வழங்கியவர்களின் வம்சாவளியினரிடமே இன்றும் இருக்கிறது.

ஆனால், அந்த ஒரு வேலி நிலம், யாரிடம் இருக்கிறது என்பதுதான் தெரியவில்லை.

விஜய நகர வேந்தர்களின் காலத்தில் நியமிக்கப்பட்ட நாயக்கர்களின் வாரிசுகள், ஐநூறு ஆண்டுகாலம் கடந்தும், இன்றும், ஐயம்பேட்டையில், பிரதாப சாவடி ஐயா என்னும் பெருமை மிகு பட்டத்துடன் வாழ்ந்து வருகிறார்கள்.

---

1930 ஆம் ஆண்டு மார்ச் 12 ஆம் நாள், மகாத்மா காந்தியின் தண்டி யாத்திரை, சபர்மதி ஆசிரமத்தில் இருந்து தொடங்கியது.

அதே 1930 ஆம் ஆண்டில், ஏப்ரல் 12 ஆம் நாள், தமிழ் வருடப்பிறப்பு நன்நாளில், திருச்சியில் இருந்து, வேதாரண்யம் நோக்கி, ஒரு உப்பு சத்தியாகிரகப் பயணம், ராஜாஜி தலைமையில் தொடங்கியது.

ராஜாஜி தலைமையிலான குழுவினருக்கு, ஐயம்பேட்டையில் ஒரு பிரம்மாண்ட வரவேற்பு.

அனைத்து சத்தியாகிரக குழுவினருக்கும் உணவு, வழி நடை செலவிற்கு ராஜாஜியிடம் ரூ.250 நிதி வழங்கப்பட்டது.

வழங்கியவர், கைத்தறி பட்டு உற்பத்தியாளர், விற்பனையாளர், பெருநிலக் கிழார், அயினா ராஜகோபாலன்.

---

கோயில் இல்லா ஊரில் குடியிருக்க வேண்டாம் என்பார்கள்.

காரணம், வறுமையைப் போக்கி, வளமான வாழ்வளிக்கும் வங்கிகளாகவும் அன்றைய கோயில்கள் திகழ்ந்தன. கோயிலுக்கு என கொடுக்கப்பெற்ற மாடுகள், ஆடுகள், தோப்புகள், நிலங்கள், காசுகள் அனைத்தும் நாட்டு மக்களின் நலனுக்காகவே பயன்படுத்தப்பட்டன.

ஒரு ஊரில் ஒரு கோயில் இருந்தாலே, இப்படியென்றால்,

24 கோயில்கள் இருந்தால்,

அருவும், இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கும் முற்பட்ட சங்ககால ஊராக இருந்தால்.

1300 ஆண்டுகளுக்கும் முன் வாழ்ந்த திருஞானசம்பந்தரால் பாடப்பெற்ற தலமாக இருந்தால்,

இருந்திருக்கிறது, ஒரு ஊர்.

படிக்கப் படிக்க வியப்புதான் ஏற்படுகிறது.

---

வரலாறு என்பது பெரியப் பெரிய நகரங்களுக்கு மட்டும்தானா?

உண்மையில் சிறிய ஊர்களும், பெரும் பெரும் வரலாற்று எச்சங்களைச் சுமந்துதான் நிற்கின்றன என்று நிரூபித்திருக்கிறார் இவர்.

கல்வெட்டுகள், உலோகப் பத்திரங்கள், ஓலைச் சுவடிகள் மட்டுமல்ல, கர்ண பரம்பரைக் கதைகள், நாட்டுப்புறக் கதைப் பாடல்கள், சில சொலவடைகள், பழமொழிகள் இவற்றைக் கொண்டும் சிறந்த ஊர் வரலாற்றை எழுதலாம் என்பதை மெய்ப்பித்திருக்கிறார் இவர்.

ஆலயங்கள்தான், அந்தந்த ஊரில் வரலாற்று ஆவணக் காப்பகங்கள் என்கிறார்.

இந்த வரலாற்று ஆவணக் காப்பகங்களை முழுமையாய் பயன்படுத்தி இருக்கிறார் இவர்.

தஞ்சையில் பிறந்தவர்.

பெரிய கோயிலின் பிரம்மாண்டம், கல்வெட்டுகள், கோட்டை கொத்தலங்கள், அகழிகள், அரண்மனை, நீர் நிலைகள் மற்றும் அக்கம் பக்கத்துத் தாத்தா பாட்டி சொன்ன கதைகள், இவருள் வரலாற்று ஆர்வத்தை ஏற்படுத்தின.

உறவினர்களோடு காவிரிக் கரை கிராமங்களுக்குச் சென்றபோது, கேட்ட செவி வழிச் செய்திகள், வழிபாட்டு முறைகள், சடங்குகள், சம்பிரதாயங்கள் இவரை ஆய்வுலகிற்குள் இழுத்துச் சென்றன.

தஞ்சையில் பிறந்தபோதும், ஐயம்பேட்டையில் பணியில் இருந்த, தன் மனைவிக்காக, ஐயம்பேட்டையில் குடிபுகுந்தவர்.

ஐயம்பேட்டை இவரைக் கவர்ந்திழுத்தது.

பட்டு கைத்தறி மேடைகளின் ஓய்வறியா இனிய நாதம்.

சமூகம் சார்ந்த சடங்குகள், சம்பிரதாயங்கள்.

மாறுபட்ட சமூக மக்களின் ஒன்றுபட்ட திருவிழாக்கள்.

கூட்டு வழிபாட்டு முறைகள்.

பாரம்பரியம் காக்க இடைவிடாது நடந்தப் போராட்டங்கள்.

வறுமையையும் பெருமையாக நினைத்த நெசவுத் தொழில் கலைஞர்கள்.

இசைக் கலைஞர்கள்

ஐயம்பேட்டை இவரது உதிரத்தில் கலந்து போனது.

தான் வாழும் ஊருக்காக, தன்னைப் பெரிதும் கவர்ந்த ஊருக்காக, தன்னுள் இரண்டறக் கலந்த ஊருக்காக ஆய்வில் இறங்கி, தளராது உழைத்து, தரவுகளைச் சேகரித்து, ஒரு நூலாக்கி இருக்கிறார்.

கால ஓட்டத்தில், ஐயம்பேட்டையின் பெயரும், வரலாற்றுப் பெருமையும் கரைந்து போகாமல், வரலாற்றை மீட்டெடுத்து நூலாக்கி, ஐயம்பேட்டையைத் தலைநிமிர வைத்திருக்கிறார்.

அய்யம்பேட்டை என்னும் சொல்லே நடைமுறையில் இருந்தபோதும், ஐ யை, அய் என்று எழுதுவது, தமிழின உயிர் எழுத்துகளில் ஒன்றான ஐ யைப் புறந்தள்ளுவதாக அமையும் என்று கருதி, பழந்தமிழ் மரபு மாறாமல் பெயர் வைத்திருக்கிறார்.

வரலாற்றில் ஐயம்பேட்டை.

இந்நூலைப் படிக்கப் படிக்க வியப்பு கூடிக்கொண்டே செல்கிறது.

ஐயம்பேட்டையை மையமாகக் கொண்டுதான், ஒரு சங்கீத சாம்ராஜ்யமே ஸ்தாபிக்கப்பட்டு இருந்தது என்கிறார்.

ஐயம்பேட்டையைச் சுற்றியுள்ள காவிரிக் கரை கிராமங்களான, சூலமங்கலம், மெலட்டூர், வையச்சேரி, நல்லிச்சேரி, பசுபதிகோயில், கணபதி அக்ரகாரம், ஆடுதுறை, தண்டாங்கோரை, அகரமாங்குடி போன்ற இடங்களில், இசை உலகச் சரித்திரத்தின் பக்கங்களில் இடம் பெற்றிருக்கும் சங்கீத மேதைகள் எல்லாம், குருகுலங்களை நடத்திக் கொண்டு இருந்தனர் என்கிறார்.

இவ்வாறாக, மாபெரும் சங்கீத பல்கலைக் கழகமாக விளங்கிய ஐயம்பேட்டைதான், சத்குரு தியாகராஜரின் இசைப் பயணத்தின் ஆரம்பப் புள்ளியாக இருந்தது என்பதை தகுந்த தரவுகளுடன் விளக்கி, நம்மை மகிழ்ச்சிக் கடலில் மூழ்கடிக்கிறார்.

இதுமட்டுமல்ல, சத்குரு தியாகராஜர் பிறந்தது திருவாரூர் அல்ல, சாலியமங்கலம்தான் என உறுதிபடக் கூறி, சத்குரு தியாகராஜர் பசுபதிகோயிலில்தான் வசித்தார் என்றும், தன் தந்தையின் மறைவிற்குப் பிறகே, திருவையாற்றில் குடிபுகுந்தார் என்றும் கூறி, படிப்போரின் விழிகளை வியப்பால் விரிய வைக்கிறார்.