கரந்தை ஜெயக்குமார்: காந்தியின் நிழல்

26 பிப்ரவரி 2024

காந்தியின் நிழல்

ஆண்டு 1942.

ஆகாகான்அரண்மனை.

மகாராஷ்டிரா மாநிலத்தின் புனே நகரில், எரவாடா பகுதியில், 1892 ஆம் ஆண்டு, சுல்தான் முன்றாம் முகமது ஷா அவர்களால் கட்டப்பெற்ற அரண்மனை.

மொத்தப் பரப்பளவு 19 ஏக்கர்.

சுல்தான் தனக்காகப் பார்த்துப் பார்த்துக் கட்டிய அரண்மனையை, ஆங்கிலேய அரசு சிறைச்சாலையாக மாற்றி இருந்தது.

மகாத்மா காந்தி வெள்ளையனே வெளியேறு இயக்கத்தைத் தொடங்கினார்.

ஆங்கிலேய அரசு வெகுண்டு எழுந்தது.

காந்தியைக் கைது செய்தது.

ஆகாகான் அரண்மனையில் காவலில் வைத்தது.

காந்தியை மட்டுமல்ல, காந்தியோடு, காந்திய இயக்கவாதிகள் பலரையும் கைது செய்து, இங்குதான் வைத்தது.

1942 ஆகஸ்ட் 15.

திடீரென்று அரண்மனை பரபரப்படைந்தது.

காவலில் இருந்த ஒருவர் மயங்கி விழுந்துவிட்டார்.

வலிப்பு வந்துவிட்டது.

பாபுவை அழையுங்கள்.

பதற்றத்தில் குரல்கள் எழுந்தன.

செய்தியறிந்த காந்திஜி ஓடோடி வந்தார்.

வலிப்பு வந்து தரையில் கிடந்தவரை வாரி அணைத்துத் தூக்கி, அவரது தலையைத் தன் மடியில் வைத்துக் கொண்டார்.

வாயில் இருந்து நுரை தள்ளியது.

மூச்சு ஒழுங்கற்று வெளிவந்தது.

கைகளும், கால்களும் குளிரத் தொடங்கிவிட்டன.

மிகவும் சிரமப்பட்டு வாந்தி எடுத்தார்.

தன் மடியில் இருந்த, அவரதுத் தலையைத் தடிவியபடி, காந்திஜி, எழுந்திரு, எழுந்திரு என அவரைப் பெயர் சொல்லி அழைத்தார்.

காந்திஜி முழுமையாய் நம்பினார்.

கண் திறந்து பார்த்துவிட்டால் போதும், தன் வார்த்தைக்கு நிச்சயம் கட்டுப்பட்டு எழுந்துவிடுவார் என முழுதாய் நம்பினார்.

அவரும் கண்களைத் திறக்க முயன்றார்.

முடியவில்லை.

உடல் முழுவதும் வியர்வை ஆறாய்ப் பெருக்கெடுத்து ஓடத் தொடங்கியது.

முகம் வெளிறியது.

காந்திஜி தன்னுடைய துண்டால், அவரது உடல் முழுவதும் துடைத்து விட்டார்.

பதற்றத்தில் வியர்த்திருந்த, தன் உடலையும், அதே துண்டால் துடைத்துக் கொண்டார்.

மருத்துவர் வந்தார்.

பரிசோதித்தார்

இறந்து விட்டார் என அறிவிக்கிறார்.

காந்திஜியால் நம்ப முடியவில்லை.

தன் மடியில் இருக்கும், அவரது முகத்தையே கவலையோடு பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறார்.

பின், இறந்தவரைத் துடைத்த துண்டை, அருகில் இருந்தவரிடம் கொடுத்து, இறந்தவரின் மகனிடம் கொடுக்கச் சொல்கிறார்.

ஆகாகான் அரண்மனையிலேயே இறுதிச் சடங்கிற்கு ஏற்பாடுகள் செய்யப்படுகின்றன.

உடலை எரியூட்ட கட்டைகள் அடுக்கப்படுகின்றன.

ஆறுபோர் பூத உடலைச் சுமந்து வருகின்றனர்.

இறந்தவரின் முகத்தை இறுதியாய் ஒருமுறை வெகுநேரம் உற்றுப் பார்த்த மகாத்மா காந்திஜி, தன் கரங்களாளேயே அவருக்கு நெருப்பு வைத்தார்.

ஒரு தந்தை, தன் மகனுக்குக் கிரியைச் செய்வது போன்ற ஓர் உணர்வு காந்திக்கு.

நெருப்பு வைத்தபிறகு அமைதியாய் காத்திருந்தார்.

நெருப்பு முழுவதும் அணைந்தபிறகு, காந்திஜி சிறிது சாம்பலை எடுத்துத் தன் நெற்றியில் திலகமாக இட்டுக் கொண்டார்.

பின் தானே, தன் கரங்களால் சாம்பலைச் சேகரித்தார்.

அருகில் இருந்த சிறை அதிகாரியிடம், சாம்பல் கலசத்தைக் கொடுத்து, இறந்தவரின் மனைவிக்கு அனுப்பச் சொன்னார்.

ஒருவேளை நாங்கள் யாரும், இவ்விடத்தில் இருந்து உயிருடன் திரும்பப் போகவில்லை எனில், எரியூட்டப்பட்ட இவ்விடத்தை, இறந்தவரின் மகனுக்குக் காட்டுங்கள் என வேண்டுகோள் விடுத்தார்.

இறந்தவருக்கு இரண்டே இரண்டு ஆசைகள், உள்ளத்தில் இருந்தன.

ஒன்று, காந்திஜி உயிருடன் இருக்கும் பொழுதே, தன் உயிர் பிரிந்துவிட வேண்டும்.

இரண்டாவது, தன் உயிர் காந்திஜியின் மடியில் போகவேண்டும்.

இரண்டு ஆசைகளுமே நிறைவேறிவிட்டன.

காந்திஜியின் சிறைவாசம் தொடர்கிறது.

இரண்டு ஆண்டுகள் கடந்த நிலையில், 1944 ஆம் ஆண்டு, கஸ்தூரிபா காந்தி அவர்களும், இதே ஆகாகான் அரண்மனையில் உயிர் துறந்தபோது, இவரை எரித்த இடத்திற்கு அருகில்தான், தன் மனைவிக்கு எரியூட்டினார்.